Bestuur

Ger Dierx is zijn hele werkzaam leven psychiatrisch verpleegkundige geweest. Gefascineerd door wat mensen kunnen meemaken in hun leven. Mensen ontmoeten in de meest kwetsbare periode van hun leven en hun daarin ondersteunen. Gedurende deze periode is ook de belangstelling en bewondering gegroeid voor ontdekkingen die mensen maken op creatief gebied, prachtige kunstwerken maken terwijl hun stemming of beleving anders gekleurd was. Naast de eigen belangstelling voor moderne kunst kon het niet anders dan dat het een optelsom moest worden: Kunst en Psychiatrie. Dit kwam samen in de werkgroep Zinnebeelden binnen Zuyderland GGZ die ieder jaar een kunstexpositie organiseerden met werken die door opgenomen mensen werden gemaakt.

De gedachten om met Kunst en Psychiatrie meer te doen resulteerde in het idee om een stichting op te richten als een soort afscheidscadeau aan mensen waar ik jaren, in verschillende instellingen, mee gewerkt heb. Ik ben dankbaar dat ik van het management van Zuyderland GGZ bij mijn pensionering de toestemming kreeg om de stichting op te richten.

Zinnebeelden is nu een feit.

Marianne Debets staat als geestelijke verzorger voor het zoeken naar – en ontdekken van antwoorden op zinvragen in het leven. Deze antwoorden gaan over het algemeen schuil in verhalen die wij elkaar vertellen over zin- en onzin in het leven. Maar vaak hebben we geen woorden om bijvoorbeeld de belevingen van diepe verlatenheid, troosteloosheid of uitbundige vreugde en nieuwe moed uit te drukken. ‘Beeld-spraak’ is dan vaak het enige voertuig wat we hebben om het verlangen naar leven te verwoorden. Zij helpt ons om een antwoord te vinden op de vele vragen in het leven.

 Marianne heeft als geestelijk verzorger in het Zuyderlandziekenhuis geprobeerd om samen met mensen in de verhalen en de beelden, het verlangen naar zin in het leven opnieuw te ontdekken.

In de stichting Zinnebeelden wil ze haar steentje blijven bijdragen.

Mijn naam is Monique Brouns en ik ben werkzaam als activeringstherapeut bij Zuyderland GGZ.

Ik heb in 1995 het “Aanlooplokaal” opgestart in het Maaslandziekenhuis in Sittard. Een creatieve ruimte waar de cliënten vanuit de klinische afdelingen (1 en 5) naar toe konden gaan: heel laagdrempelig, even van de afdeling, even iets anders, een andere omgeving en vooral afleiding zoeken. Het ontdekken van creativiteit iets, doen en maken, niet met in hun hoofd bezig zijn, was toen al voor veel mensen een gewaarwording. 

Nu in 2022, een totaal andere omgeving dan toen, is het Aanlooplokaal er nog steeds in maar dan voor 3 units. De doelstelling is nog steeds hetzelfde, afleiding, structuur, ontspanning. Samen met mijn collega Meggy geven we begeleiding aan onze cliënten.

Binnen het aanlooplokaal wordt er met verschillende creatieve materialen gewerkt zoals tekenen/schilderen, houtbranden, werken met klei, handwerken enz.

Het eerste wat cliënten altijd zeggen: “Ik ben niet creatief”, maar net deze cliënten ontdekken hier hun kwaliteiten. Ze weten vaak niet dat ze het kunnen, omdat ze het simpelweg nooit doen. Het uiteindelijke eindresultaat geeft dan vaak een zeer positief gevoel.

Ik begon eigenlijk met werkstukken te fotograferen en vast te leggen in een document. En steeds als ik dit document bekeek herinnerde ik me de cliënten die dit gemaakt hadden en wat voor een verhaal hierbij was. Toen dacht ik hier moet ik iets mee doen.

Nog steeds staat mijn gsm nog vol foto’s van werkstukken die cliënten gemaakt hebben. Het zijn dan ook de kleine dingen die het hem doen. Van wat krabbeltjes op een stukje papier tot een mooi schilderij. Elk met een eigen verhaal, hoe mooi is dat.

Uiteindelijk na vele exposities tijdens de Week van de Psychiatrie hebben we de stap genomen om een stichting te beginnen: Zinnebeelden.

Tijdens de Week van de Psychiatrie blijven we exposities organiseren in de hal van het Zuyderland MC in Sittard, altijd de moeite waard om eens te komen kijken.

keramist – beeldend kunstenaar

 De menselijke hoedanigheid

 In zijn keramisch werk onderzoekt John Willems de mens in al zijn hoedanigheden. Dat deed hij al in zijn serie “Mens en Maas” die uitging van zijn persoonlijke – soms heftige – ervaringen in relatie tot zijn woonomgeving, gesitueerd in de Maasvallei. Hij kiest  voor de fragiele mens maar richt zijn blik op de ander.

 Deze andere mens – zowel de man als de vrouw – wordt getoond in meerdere posities en op een welhaast onherkenbare manier. Het zijn geen portretten, beelden, of duidelijke figuren maar veeleer impressies die de kijker de ruimte geven voor reflectie en ontdekking van het werk. De mens in zijn meest wezenlijke en kwetsbare vorm.

 In eerste instantie is de kleur van het werk zeer herkenbaar, bijna invoelbaar. Het is de naakte huid met al zijn onregelmatigheden die het werk ook tastbaar maakt. Vervolgens leidt de vormgeving tot verwarring aangezien het werk nagenoeg plat is en niet refereert aan het traditionele beeld van de mens. Dit zet aan tot een uitdagende en intense interpretatie van het werk. Wie is deze mens?

 Op technisch vlak is deze serie het resultaat van een lange zoektocht. Het ontwikkelen van het concept, de vormgeving, de toepassing van de materialen, de opbouw van de objecten en het stookproces geven aan dat focus, inventiviteit en doorzettingsvermogen essentieel zijn voor het creëren van oorspronkelijk werk.

 De menselijke hoedanigheid is veelzijdig en confronterend als het leven zelf.